Spiegel
Wie ben ik zonder spiegel?
Ik zie mezelf
Mijn spiegel wil me wat vertellen.
Het fluistert mijn gedachten.
Soms vlei je me, soms steek je.
Ben eerlijk, spiegel me.
De waarheid zal je me nooit vertellen.
Maar spiegel, wie zie je?
Wie ben ik?
Een vraag die me lange tijd heeft bezig gehouden. Ik wist al op jonge leeftijd dat ik juf wilde worden. Onrecht en mensen die niet echt zijn, daar kan ik absoluut niet tegen. Ik ben een doorzetter en probeer altijd mijn doel te bereiken.
Maar wie ben ik nu echt?
Echt zijn
Als ik in de spiegel keek, dacht ik mezelf te kennen. Dit bleek echter niet zo te zijn. Op mijn 28e hield ik het niet meer vol om mijn denkbeeldige masker te dragen, met een burn-out tot gevolg. Het heeft anderhalf jaar geduurd voordat ik mezelf, vol trots kon aankijken in de spiegel. De vrouw die daar stond, was echt.
Spiegel voorhouden
Op verschillende vlakken hebben mensen mij een spiegel voor gehouden. Zij kwamen in mijn leven om mij iets te leren. Iedere ontmoeting was bijzonder. Een ontdekkingsreis naar mezelf. Dat dit niet altijd even makkelijk is, weet ik als geen ander. Toch heeft het mij gevormd en kan ik nu andere mensen helpen met de zoektocht naar zichzelf.
Ook kinderen spiegelen
Dit doen ze bijvoorbeeld door gedrag, dromen, spel en zelfs ziekte. Zij zijn zich daar niet van bewust. Vooral de emoties verdriet, boosheid en angst worden gespiegeld. Als een kind regelmatig verdriet laat zien, kan het zijn dat de ouder een bepaald verdriet niet toelaat. Zodra dit wel gebeurt, hoeft dat verdriet niet meer gespiegeld te worden.
Confronteren
Het is een cadeau dat kinderen ons confronteren. In de spiegel kijken, daar heb je lef voor nodig. Soms is het fijn als iemand met je meekijkt en helpt om je innerlijke wereld te doorvoelen en je te spiegelen. Binnen mijn praktijk, begeleid ik kinderen van alle leeftijden en volwassenen, om dichter bij zichzelf te komen. Ik houd ze een spiegel voor.
Wanneer heb jij voor het laatst in de spiegel gekeken? Ben jij dat echt?